In Het groot menselijk onvermogen van Marian Smit en Meriam Windmeijer schuilt de tragiek van ons onvermogen om ten diepste met de ander verbonden te zijn in de reikende handen die elkaar (nét) niet kunnen raken. De video is weliswaar door de kunstenaars gezamenlijk gemaakt, alle mensen die erin figureren zitten in hun eigen kader opgesloten.

(On)gezien, een video installatie van Marian Smit en Meriam Windmeijer. Twee bestaande videowerken van beide kunstenaars worden in een nieuwe setting samengebracht. De video’s worden geprojecteerd op banen van vitrage die vrij in de ruimte hangen, met een op de muur getekende schaduw van gebladerte op de achtergrond. Op de zijmuur wordt een video van een bos in de ochtend geprojecteerd. De luchtige vitrage, de schaduw zonder bron en de damp die uit de grond opstijgt, versterken het idee dat we iets niet helemaal kunnen vatten of doorgronden. Licht en lucht zijn efemere media die – net als klank, geur en mist – na verloop van tijd uit ons bereik verdwijnen.

De video’s die in (On)gezien op de vitrage geprojecteerd worden, zijn Utopia van Marian Smit en Speling van Meriam Windmeijer.

In Utopia zien we een jong meisje dat zelfbewust in de rondte draait, eindeloos pogend een mooie pirouette te maken, de armen omhoog, haar lange haren volgend. De wil om te slagen is groot en ze doet haar uiterste best, maar zo nu en dan verschijnt er een vleugje wanhoop op haar gezicht, al houdt ze vastbesloten vol. Zal ze slagen?

Door de video op doek te projecteren, versterken de kunstenaars het immateriële karakter van het medium film. Het doek beweegt door de lucht, de lucht en het doek vangen het licht. Het moment waarop de opname werd gemaakt, is inmiddels geweest, het kind misschien al volwassen.

Verwant aan de pirouette in de video van Smit, is de lege schommel in de video Speling van Windmeijer. In deze video is het kind afwezig, althans onzichtbaar. De schommel schommelt in de schaduw en piept schraal, maar degene of hetgeen de beweging veroorzaakt, ontbreekt. Ondertussen schuiven donkere schaduwen en vervormde stemmen van mensen over het beeld en geluid van de schommel heen. Ergens heel dichtbij is het schijnbaar een drukte van belang. De leegte van de schommel lijkt echter niet te worden opgemerkt, al verlangt ze ernaar gezien te worden. De afwezigheid van het spelende kind maakt plaats voor de eenzaamheid van de ongeziene afwezige.

De installatie Wanhoop van de erotiek concentreert zich op het middengedeelte van galerie Maldoror (gevestigd in een voormalige drukkerij in de binnenstad van Den Haag), een carré van 6 bij 6 meter waar op de beneden verdieping omheen gelopen kan worden en dat op de eerste etage is omzoomd door een galerij.
Vanuit het dak van de galerie worden videobeelden geprojecteerd op het vloeroppervlak van het carré. Er zijn twee lichamen te zien, van zeer dichtbij gefilmd. Hun samenspel heeft een erotische lading, teder en agressief, wellustig en wanhopig.
Op de galerij hangen teksten over liefde, erotiek, geweld en dood. De teksten staan geschreven op grote vellen rubberlatex. Voor elk tekstvel staat een emmer gevuld met een rode vloeistof. Vanuit de emmers lopen transparante slangen naar de begane grond. Heel langzaam druppelt de vloeistof uit de emmers, door de slangen over het videobeeld.

Eer uw vader en uw moeder is een video installatie gemaakt in het kader van het project Estafette uit 1994, georganiseerd door st.de Achterstraat in Hoorn.

Op de muur van een oude machine fabriek in Hoorn wordt een videofilm geprojecteerd. De video is een montage van filmmateriaal dat oorspronkelijk op super8 film is gedraaid en dat dat later is overgezet op video. Het zijn fragmenten uit familie filmpjes, beelden van vakanties, herinneringen en in scene gezette filmbeelden. In een voice-over worden dagboekfragmenten voorgelezen.

Voor de videoprojectie staat een bankje van plexiglas, het is transparant en men kan er niet op zitten. Op de rugleuning staan de woorden ‘EER UW VADER EN UW MOEDER’.

In Within and beyond restraint staan de mogelijkheden en beperkingen van lichaam en geest centraal. Hierbij speelt erotiek een grote rol. Erotiek als de drijfveer van menselijk handelen en denken. ‘Within and beyond restraint’, de eerste theatrale installatie van beeldend kunstenaar Marian Smit, is geïnspireerd door de tegelijkertijd bevrijdende en beperkende effecten die erotiek teweeg kan brengen. Tegen het decor van de beperkte ruimte in theater Zeebelt wordt dit met behulp van dans, (live) muziek en videobeelden aanschouwelijk gemaakt.

Voor deze voorstelling werkte Marian Smit samen met musicus Ghasem Batamuntu, danseres Anita Breeveld en videomaker Machteld Blom.

Odysseus Nu

Een leeg strand. Op de vloedlijn ligt een man, doorweekt tot op het bot. heeft de zee hem op het strand gegooid? In zijn hoofd hoort de man een vrouwenstem. De stem spreekt tegen hem, fluistert hem toe, schreeuwt, zingt. De stem probeert hem te verleiden. Wie is die man?
Wil Mij vertellen o Muze, van de zwerver, de vindingrijke die maar door bleef dolen….
Zo begint Homerus zijn Odyssea. In de voorstelling Odysseus Nu wil Marian Smit een moderne Odysseus neerzetten. Niet vechtend zoals zijn voorganger uit de klassieke Oudheid in oorlogen en tegen de Goden, maar tegen zichzelf, tegen stemmen uit zijn verleden, zijn eigen beslissingen en de gevolgen daarvan.

concept en regie: Marian Smit
muziek: Ghasem Batamuntu
zang: Angèle de Jong
video: Machteld Blom, Marian Smit
techniek: Frits Erkens

In een zeecontainer worden op de achterwand en op de zijwanden zwart-wit beelden geprojecteerd van mensen die de toeschouwer uitnodigen om in hun armen te komen.
Deze installatie is speciaal gemaakt voor het Kunst Container Terminal – Haven Trouw 2008 in Vlaardingen. De haven is voor Marian Smit ‘de ander’. De mens waant zich veilig bij zijn geliefden, bij hen komt men ‘thuis’.

Veel bezoekers kwamen met een glimlach om de mond uit de container. Het is fijn om thuis te komen.

De kus is een video gemaakt voor ‘Die letzte Butterfahrt’, een Duits-Nederlands multimedia-project, waarin de particuliere ervaringswereld met de maatschappelijke en historische levenslijnen van de Nederrhein verbonden wordt.
Net zoals in de late jaren vijftig worden bezoekers uit Duitsland met bussen over de grens naar Venlo vervoerd. Deze keer niet met de bedoeling om goedkoop koffie, sigaretten en boter in te slaan. Daarentegen wacht op de bezoekers in een tentoonstellingsruimte een wondere wereld met boter als het centraal gegeven. Boter wordt in eerste instantie gepresenteerd als een verrassend beeldend materiaal. Vormen lijken vaststaand, maar zijn bij nader inzien verander- en vormbaar. Bovendien kunnen hier eigen herinneringen van bezoekers aan Butterfahrten geruild worden voor een boterprentbriefkaart en beeldende kunstenaars, acteurs en muzikanten laten bezoekers ervaren dat boter meer is dan broodbeleg. Voor de achtergrond van de collectieve herinnering gaan op deze manier herinneringen versmelten met ongewone nieuwe beelden en indrukken.

Een meisje probeert een pirouette te maken, zij draait rond en rond. Zal het haar lukken, zal ze haar droom kunnen verwezenlijken?

Utopia in de bunker, Westbroek park, Den Haag

 
De profundis is een samenwerking tussen Quub (beeldhouwer) en Marian Smit (schilder en videokunstenaar).

In de meedogenloze zoektocht naar mineralen lonkt een maagdelijk gebied: de diepzee. Terwijl de eerste partijen zich serieus richten op mijnbouw, groeit de weerstand. Het wordt steeds duidelijker hoe belangrijk dit kwetsbare ecosysteem is voor het behoud van het leven op aarde. Bovendien is de oceaanbodem een ​​van de laatste wildernis van de aarde. Trouwens, van wie is de diepzee eigenlijk?

Met dit in gedachten koos Quub het delicate skelet van een sponsdier (pionier van het dierenrijk) als uitgangspunt voor een sculptuur.
De diepzee als bron van leven, de enorme donkere ruimte die doet denken aan het collectieve bewustzijn en de ‘oorspronkelijke’ vorm van Quub ‘s werk riep bij  Marian het beeld op van een baby . In haar video probeert ze het gevoel uit te drukken dat baby’s haar geven, dat ze de essentie van het bestaan ​​kennen, iets wat we tijdens ons leven lijken te verliezen. Voor Quub belichaamt de baby toekomstige generaties die ook op onze aarde zullen leven. De videoprojectie door de open structuur van het beeld creëert een schaduw die inhoudelijk mooi past: onze manier van leven werpt een schaduw naar voren.

Zowel Quub als Marian zijn ervan overtuigd dat we, als individu en als mensheid, opnieuw verbinding moeten maken met onze basis, met de natuur.

De profundis in Beelden in Gees